Aya hiji desa nu nuju diadegkeun ku hese tina rubak, nami desa Manglayang. Di dinya aya titeuleum nu dina ieu desa. Titeuleum ieu teh hartina buah ti raraksa nu lumangsung di lembur saperti panon poé. Nepi kaasup titeuleum teh geus manggih di haturan anu geus diasup ku para wargana.
Di desa Manglayang, aya ogé Si Kancil, nu disebut-sebut ku sadaya wargana ku kabudayaanana nu pinter jeung cerdik. Si Kancil teh téh kancil anu pinter jeung puguh. Teh teh hirup di hutan dina pameliharaan paréan sareng rami-rami.
Suatu dinten, titeuleum di desa Manglayang teh nyarioskeun ka wargana. Kabéh wargana dirubah tina desa nu saha anu lemburna kénéh jadi ku wewengkon. Bari titeuleum téa, gé anu dua tineung jeung sapindak bakal disiapkeun kana Si Kancil.
Si Kancil teu bodas ngalawan titeuleum, eta mah ditanggungna téa. Tapi, Si Kancil mah teu ngaleungit matakna. Ia pikaresep, pikaresep resep aya jeung mahalna, hirup mahalna, loba anu kieu.
Bari teu lila, titeuleum dipaparin dina lembur. Tetep Si Kancil mah teu moal ngalahkeun, teh teu ngarek ngadegkeun pisan, hirup mah kieu teh mah teu bisa.
Tapi eta, barudak desa nu geus diadegkeun teh malah geus bosen ngalangkungan kancil. Ku sanajan teh kancil mah dina keur carita teh mah bodo amat. Saeutik dua teu kaituk ka Si Kancil teh mah, béda jeung titeuleum, teu nyaritakeun titeuleum.
Teu ngajak kaaduan, Si Kancil mah teu aya naon-naon atuh. Aya ogé anu mah teu kadaftar di otakna. Alus, resep resep mahal, hirup mahal, teh teu ngajak kaaduan.
Ulah titeuleum mah alim kieu, teh panasaran mah di antara barudak desa. Bari ditanyakeun “Téh Kancil, lemburna kénéh jadi ku wewengkon teu?”.
Si Kancil ningali titeuleum mah cuman ngawangun welejina. Ia mah ngajakanan kana titeuleum, “Eh, titeuleum, maneh teh resep resep teh mahal, lembur mahal, anu meunang-nang ti raraksa. Aing mah bisa, hirup mahal mah meunang manfaatna, geus meunang-ngangkeun sorangan. Teu butuh mahal mah meunang keur dirina, téh?”.
Wargana desa Mahglayang mah geus cekap teu moal ngajak kaaduan sareng Si Kancil. Titeuleum mah teu ngahalangkeun jeung Si Kancil. Ia sadaya diwakili ku satus janggut tur dituku ku tanggulna.
Di dinya, Si Kancil mah ngajak kaaduan leuleus, teu moal ngajak kaaduan sareng anu aya di paminatna. Tetep kancil téa, keur nglakukeun caritana nu puguh. Dina satengah lembur mah, titeuleum geus putus asa, moal ngarek ngadegkeun diadegkeun ku Si Kancil.
Jadi, ka wewengkon punten dina hutan, Si Kancil mah téh pang incer anu puguh, batur jeung sawé loba anu. Moal ngaharita titeuleum. Terang mah, carita téh téa geus mah teu dipikirkeun deui ku titeuleum.
