Di hiji desa nu tenang sareng alamna nu indah, aya hiji kumbang nu nuju diombekeun ku sadaya wargina. Kumbang téh pang imut, pang cerdik, tapi unikna téh sanggup ngombekeun empang ka pamaréntahan jeung wargi nu ngahadé, anu loba ti padarana.
Aya ogé empang nu di deukeut kumbang téh, jauh tina tempat wargina. Empangna mah téh handap, henteu geus dijamah ku wargi sareng kabéh nyebabkeun kumbang teu bisa muka di deukeut empangna. Manéhna, téh mah ngan ukur kumaha nyususor kabéh tugasna.
Henteu lila, Kumbang téh sok ka empang jeung ngombekeun dina wewengkon anu téh. Kabéh wargi mah heun, karena naha kumbang téh bisa ngombekeun empang. Padahal téh mah pang imut jeung teu aya naon-naon anu tiasa diajarkeun.
Bari tibatan waktos, datanglah pandai nu ngaguru jeung aya dina desa. Ia ngajak wargi nu berlimpah datang ka alun-alun. Pandai téh mah ngan ukur kumaha carana nyususor dina kahayang empang téh. Wargina téh nu keur ngadongéngan sareng ngawéh kabéh wargina kusabab Kumbang téh.
Saatna datanglah Kumbang ka alun-alun. Ngarasa aneh, wargina nyalahkeun Kumbang. “Apa naon kumbang mah ngombekeun empang?” sahut hiji wargi.
Pandai téh mah ngaréngsék, “Henteu kieu, wargi, kita boga kumbang anu mahir ngombekeun empang. Hiji kumbang anu pang imut, pang cerdik, tapi unik téh. Kumbang téh sanggup ngombekeun empang.”
Wargi téh mah kedulur jeung dader diheulang. Aya wargi anu ngajak pandai téh, “Hayang dibuktikeun! Kumbang téh mah, heuheum!”
Pandai téh mah ngarojah, “Baélah, dibuktikeun, tapi kumaha kita janten saksi téh. Mangga, bari kumbang téh.”
Hirup salawasna, Kumbang ngan ukur kumaha nyususor dina empang. Dina salira waktos, téh mah rada gugup tapi ogé teu keukeuh. Kitu téh mah diajarkeun pandai téh, “Hayang muka Kumbang téh di wewengkon empang téh, anjeun mah teh jadi saksi téh.”
Wargi téh mah heun, “Bisa, bisa, kita mah ngan ukur kumaha téh.”
Pandai téh ngamangsa dina pangénggonan empang téh. Di tengah empang, Kumbang mah ngaluarkeun alat anu ditembakkeun ka empang téh. Aya amparan na di jero anu lumangsung muka ka empang téh. Tapi, nu unik téh mah ngawalirkeun amparan tadi jeung balik ka empang.
Wargi téh mah ngan ukur, “Aneh, bisa balik kaempangna! Kumbang téh mah pinter jeung unik.”
Pandai téh ngajawab, “Heuheum, téh mah pinter, ngan ukur unik, ngan ukur téh téh mah ngarasa geus ngahasilkeunna.”
Wargi téh mah ngaréngsékkeun téh. Dina saeutik waktos, pandai téh mah ngajak Kumbang muka kaempang téh. Wargina téh sorangan jadi saksi kumaha Kumbang téh mahir ngombekeun empang. Nu loba anu tadaptar téh téh mah rék mikir, “Kumbang téh téh mah pang pinteran.”
Dina akhir dongéng téh, Kumbang téh mah geus jadi pahlawan anu unik di desa téh. Wargina mah heun sareng senang, kumaha nu teu pati jeung kumbang téh. Jadi, urang mah hayang kadaptar nu anu pinter jeung unik, tapi ogé téh mah keur ngadongéngan.
